کاوش موضوع تعزیه

تَعزیه (یا شبیه‌خوانی) نوعی نمایش مذهبی و سنتی شیعی می‌باشد که در ایران رواج پیدا کرده و بیشتر اوقات درباره کشته شدن مظلومانه حسین بن علی و یارانش در کربلا اجرا می‌شود. چون اهمیت هنرمندانه خواندن اشعار در تعزیه بیشتر از روش اجرا و نمایش واقعه‌ هاست؛ آن را در قیاس با روضه‌خوانی، از آن با عنوان تعزیه خوانی نیز گفته‌اند. تعزیه در اصل به معنای توصیه به صبر، تسلّی و پرسش از بازماندگان درگذشتگان و در برخی مناطق ایران، مثلاً در خراسان به معنای «مجلسِ ترحیم» می‌باشد. در میان شیعیان غیر ایرانی (که در عراق و هند مستقر هستند) لفظ تعزیه با وجود ارتباط با کشتگان کربلا، به معنای «شبیه‌خوانی» به کار نمی‌رود، بلکه آنان تعزیه را به مراسمی نمادین اطلاق می‌کنند که در آن دسته‌های عزاداری در طول مراسم، چیزهایی شبیه ضریح حسین بن علی را بر دوش می‌کشند و در پایان روز عاشورا و هم در روز اربعین آن را به خاک می‌سپارند. این قبیل مراسم نمادین در نواحی دیگر جهان، از جمله در اندونزی با عنوان «تابوت»، نیز برگزار می‌شود. در این نوع نمایش‌ها به صورت نمادین اتفاقات روز عاشورا از قبیل به آتش کشیده شدن خیمه‌ها، جنگ بین عباس بن علی و لشکریان عمر بن سعد (لشکریان کوفه)، حوادث درون قتلگاه و بریده شدن سر حسین بن علی، خرابه شام و رقیه دختر حسین و تشت سر بریده را انجام داده و در حین آن روضه و تعزیه می‌خوانند. تعزیه، به عنوان یک هنر نمایشی مذهبی، نه تنها در ایران بلکه در میان جوامع شیعی در سراسر جهان ریشه دوانده است. این هنر، که در آن وقایع کربلا به صورت نمادین بازسازی می‌شوند، نقش مهمی در حفظ و انتقال فرهنگ عاشورا ایفا می‌کند. تعزیه، با بهره‌گیری از موسیقی، شعر، و حرکات نمایشی، مخاطب را به عمق نبرد کربلا می‌برد و احساسات و عواطف او را برمی‌انگیزد. این هنر، به عنوان یک میراث فرهنگی ناملموس، در سال ۲۰۱۰ در فهرست میراث معنوی یونسکو به ثبت رسید، که نشان‌دهنده اهمیت جهانی آن است. حسین ابن علی تنها برای شیعیان نیست و در تمام ادیان و تمام مردم اگر با او آشنا شوند اورا دوست خواهند داشت... بیشتر در ویکی پدیا